Analiza meczu Hiszpania : Niemcy

Przedwczesny finał - tak określany był ćwierćfinałowy pojedynek pomiędzy reprezentacją Hiszpanii oraz Niemiec. Po piątkowym widowisku możemy śmiało powiedzieć, że był to jeden z najlepszych meczów na Euro 2024. 
W dzisiejszym artykule weźmiemy pod lupę w jaki sposób obydwa zespoły budowały swoje akcje oraz jak kreowały sobie sytuacje strzeleckie.

Hiszpania wyjściowo budowała swoje akcje w ustawieniu 1-4-2-3-1, jednak ustawienie to było bardzo płynne. Każdy zawodnik w zależności od położenia piłki oraz ustawienia swoich kolegów i przeciwników szukał wolnych przestrzeni które mógłby wykreować sobie oraz swoim kolegom ruchem bez piłki. 

Właśnie poprzez ruch bez piłki w powyższej akcji Rodri wykreował w środku pola wolną przestrzeń dla Fabiana Ruiza do przeniesienia akcji  wyżej. W momencie w którym Ruiz uzyskał piłkę otwartą, kolejni zawodnicy hiszpańscy szukali sobie wolnych przestrzeni pomiędzy liniami pomocy i obrony reprezentacji Niemiec. Co ciekawe w tej sytuacji, na jednej stronie znaleźli się zarówno Lamine Yamal, Nico Williams oraz Morata, a więc kolejno prawo skrzydłowy, lewo skrzydłowy i napastnik. Dzięki temu Hiszpanie mieli równowagę liczebną 3v3 na prawej stronie, co pozwoliło wykreować sytuację 1 na 1 Yamalowi, który odskoczył w momencie podania od swojego obrońcy, a następnie wygrywając pojedynek stworzył sytuację 4v3 dla Hiszpanów. Warto zwrócić tutaj uwagę na Cucurelle, a więc lewego obrońcę, który podłączając się do tej akcji ofensywnej stworzył swojej drużynie przewagę w ataku.
Yamal pochopnie podjął decyzję o strzale w tej sytuacji, natomiast widzimy tutaj klarownie główne założenia w grze Hiszpanów: wymienność pozycji oraz manipulację ustawienia przeciwników poprzez ruch bez piłki. 

 Tak samo jak w poprzednich meczach, tak i w tym Hiszpanie po stracie piłki szybko doskakiwali do swoich przeciwników starając się jak najszybciej odebrać futbolówkę. Bardzo agresywny i aktywny w akcjach defensywnych był Cucurella, który zanotował 11 odbiorów z czego 4 na połowie przeciwnika. 

Po odbiorze piłki, Hiszpanie starali się szybko przenieść piłkę pod pole karne przeciwnika i zakończyć akcję strzałem. 

Często w takich sytuacjach do ataku szybkiego podłączał się Cucurella, tworząc sytuację 2 na 1 lub 1 na 1 dla Nico Wiliamsa na skrzydle. Jednocześnie Morata za każdym razem szukał sobie w takiej sytuacji przestrzeni w polu karnym żeby urwać się obrońcy i wyjść na pozycję strzelecką. W powyższej sytuacji widzimy jak najpierw wbiega w ślepą strefę obrońcy, by następnie zza jego pleców zaatakować wolną przestrzeń w momencie kiedy Nico Williams ma piłkę otwartą. 
Pomimo, że Morata w tej sytuacji nie ma możliwości oddania strzału, ponieważ otrzymuje piłkę tyłem do bramki przeciwnika, napastnik widzi, że Pedri atakuje wolną przestrzeń w polu karnym, dlatego zgrywa mu piłkę, co kończy się kolejnym strzałem Reprezentacji Hiszpanii. 

Od czasu do czasu, Hiszpanie wciągali Niemców na swoją połowę przy otwarciu gry od bramki. W takich sytuacjach linia ataku stała jednocześnie wysoko, by rozciągnąć Reprezentację Niemiec i stworzyć więcej przestrzeni w środku pola. 

Następnie Unai Simon kierował długie podanie do sektora bocznego, gdzie następowało przeniesienie gry do rozciągniętego środka pola oraz próba szybkiej finalizacji akcji. W tym przypadku Morata otrzymuje piłkę w polu karnym z przeciwnikiem na plecach co prawie kończy się golem dzięki wspaniałemu przyjęciu kierunkowemu. 

Bramka Daniego Olmo stanowi idealne podsumowanie założeń w ataku reprezentacji Hiszpanii. Znowu mamy tutaj wymienność pozycji, kreowanie przestrzeni kolegom poprzez ruchy bez piłki oraz szukanie i atakowanie wolnych przestrzeni. Warto zwrócić uwagę na timing urwania się od krycia Hiszpanów oraz świadomości tego jak się ustawić, by wykreować przestrzeń do stworzenia sytuacji strzeleckiej w polu karnym dla Olmo. 

Reprezentacja Niemiec podobnie do Hiszpanów wyszła na ten mecz w wyjściowym ustawieniu 1-4-2-3-1. Jednak regularnie przez cały mecz kiedy Reprezentacja Niemiec rozgrywała akcje od tyłu, Toni Kroos wchodził w linię z środkowymi obrońcami, wypychając bocznych obrońców wysoko. Dzięki temu, przy ustawieniu w obronie 1-4-4-2 Reprezentacji Hiszpanii, Niemcy mieli za każdym razem przewagę 1 zawodnika przy budowaniu akcji od tyłu. 

Kiedy jeden z zawodników mógł wprowadzić piłkę wyżej, działo się to na 3 sposoby. Pierwszym z nich było długie podanie, najczęściej na Kaia Havertza. 

Drugim było szukanie szybkich podań zdobywających. Często w środkowej strefie adresatem takiego podania był Kimmich, który następnie szukał bezpośredniego podania za linię obrony do wbiegających w trzecią strefę Wirtza, Havertza lub Fullkruga. 

Czasem Kimmich szukał bezpośredniego zagrania w pole karne.

Trzecim sposobem było szukanie podań pomiędzy liniami gdzie ustawiali się środkowi pomocnicy, skrzydłowi oraz napastnik. Dzięki wysokiemu ustawieniu bocznych obrońców, często pomiędzy linią obrony i pomocy Reprezentacji Hiszpanii znajdywało się 5, a nawet 6 zawodników drużyny niemieckiej. Powodowało to dylemat, najczęściej u hiszpańskich bocznych obrońców - kogo kryć w danej sytuacji. 
Po przeniesieniu piłki do strefy ataku, Niemcy najczęściej szukali zagrania do skrzydła, skąd starali się dośrodkować piłkę w pole karne.

Zdarzały się też sytuację, kiedy Niemcy poza dośrodkowaniami, szukali wolnej przestrzeni do oddania strzałów przed polem karnym. 

Bardzo często kiedy Niemcy znajdowali się na połowie przeciwnika z piłką w ataku pozycyjnym, starali się skupić wielu zawodników w prawej półprzestrzeni oraz na prawym skrzydle, by w ten sposób poprzez przywiązanie Cucurelli i Nico Williamsa do Wirtza i Kimmicha, tworzyć przestrzeń do dośrodkowania dla Rudigera. 

W momencie dośrodkowania w takich sytuacjach, Niemcy starali się atakować pole karne 3, 4 lub 5 zawodnikami. 

Ten schemat powtarzał się regularnie sprawiając bardzo dużo zamieszania w szeregach obronnych Hiszpanów. 

Czasem w wykreowaną strefę do dośrodkowania wbiegał inny zawodnik, tak jak w tym przypadku - Thomas Muller. 

Po wykreowaniu przestrzeni do dośrodkowania na prawej stronie rozpoczęła się również akcja po której padła bramka wyrównująca dla zespołu niemieckiego. Po pierwszym nieudanym dośrodkowaniu piłka została przegrana na lewe skrzydło, skąd Mittelstadt posłał dośrodkowanie na dalszy słupek co zakończyło się zgraniem Kimmicha i bramką Wirtza. 

Niemcy tak jak Hiszpanie, po stracie starali się szybko odebrać piłkę z powrotem poprzez grę na wyprzedzenie i agresywny doskok. Kiedy to się udawało, szukali możliwości szybkiego zakończenia akcji strzałem.

Po jednym z rzutów rożnych sytuację strzelecką miał również Mittelstadt. Ponownie stało się to za sprawą stworzenia przewagi liczebnej na skrzydle. Tym razem jednak zamiast dośrodkowania, piłka została wycofana przed pole karne.

Niewątpliwie możemy powiedzieć, że potyczka Hiszpanów z Niemcami była jednym z najciekawszych i napewno najbardziej jakościowych meczów na Euro. Jak często bywa, to skuteczność zadecydowała o tym, że gospodarze pożegnali się z turniejem. 
Obydwa zespoły pokazały jednak dużo jakości oraz ogromną inteligencję boiskową, co sprawia, że analizę tego meczu polecamy każdemu zawodnikowi niezależnie od pozycji i wieku.