Analiza gry Reprezentacji Włoch w atakowaniu

Włosi są jednym z faworytów do zdobycia trofeum. Obrońcy tytułu z 2020 roku będą chcieli powtórzyć swój wyczyn i ponownie sięgnąć po puchar. Jednak kadra Włochów zdecydowanie różni się od tej, która wygrała wspomniane trofeum. W zespole jest dużo nowych twarzy, która mają duży apetyt na sukces. Pierwsze mecz z Albanią pokazał, że Włosi przy swojej intensywności i szybkości akcji będą drużyną, która prawdopodobnie będzie liczyła się w wyścigu. Zapraszamy na krótką analizę Włochów i ich poszczególnych zawodników.

We wcześniejszych analizach można było zobaczyć, że zespoły preferują różne systemy gry w oparciu o możliwości zawodników. To co jednak jest ważniejsze to sposób w jakie drużyny wykorzystują potencjał i umiejętności poszczególnych graczy. Zespół w momencie otwarcia, a następnie budowania, czy samej finalizacji będzie miał zawodników w różnych przestrzeniach na boisku. I będą oni znajdowali się w takich sektorach, w których będą mieli określone funkcje pod kątem techniczno – taktycznym. Nie inczej było w przypadku Włochów, którzy „na papierze” wyszli w systemie 1-4-2-3-1, ale na boisku pozycje zawodników różniły się w zależności od danego momentu gry. 

Główną różnicą było ustawienie asymetryczne zespołu, nominalnie lewy obrońca DiMarco stawał się skrzydłowym i pozycjonował się bardzo wysoko i szeroko. Z pozycji skrzydłowego Pellegrini schodził do środka grając jako ofensywny pomocnik. Taka zmiana struktury spowodowała, że Włosi przechodzili na trzech środkowych obrońców (Calafiori, Bastoni, DiLorenzo). Rolę pivotów pełnili Jorginho i Barella, natomiast Frattesi pozycjonował między liniami przeciwnika. Głęboko ustawiony Scamacca pełnił rolę 9, który pomagał w budowaniu akcji ofensywnych, a na skrzydle Chiesa często podejmował pojedynki 1v1. Taka struktura umożliwiała Włochom stworzenie przewagi w sektorze środkowym boiska, a także umożliwiała izolowanie gry 1v1 dla Chiesy. DiMarco po przeciwległej stronie boiska był często zawodnikiem, do którego Włosi zmieniali centrum gry, by ten mógł skutecznie dośrodkować. 

Dwóch blisko siebie ustawionych pivotów (Barella – Jorginho) miało za zadanie wyciągnąć przeciwnika w pionie. Dzięki temu za linią pomocy Albanii otworzyło się więcej wolnej przestrzeni na wykonanie podania. Frattesi wykonał świetny ruch dzięki czemu mógł bez presji przeciwnika ruszyć na bramkę rywala. W pierwszym kontakcie się otworzył, Włosi po przełamaniu pressingu przesli do ataku szybkiego, gdzie kierowali większość piłkek do Chiesy. Podejmował on dużo pojedynków 1v1 lub dośrodkowywał piłkę odchodzącą prawą nogą lub dochodzącą lewą. W pole karne wchodzi Pellegrini, Scamacca, Frattesi. Całą akcję zamykał na przeciwległej stronie DiMarco.

Chiesa posiada umiejętności pozwalające na dośrodkowanie z lewej i prawej nogi. W grafice poniżej pierwszy ruch inicjował Scamacca, który ruszył w kierunku bliższego słupka. Dzięki temu obrońca skupił na nim swoją uwagę. Ruch Scamacci otworzył przestrzeń pomiędzy środkowym a bocznym obrońcą Albani dla Pellegringiego. Należy również dodać, że szerokość DiMarco również pomogła w stworzeniu większej przestrzeni między obrońcami Albani. 

Luciano Spalletti to szkoleniowiec, który lubi dominować z piłką na boisku. W jego modelu gry bardzo ważną rolę odgrywają obrońcy. Tak jak zostało to pokazane wcześniej DiMarco ustawia się wysoko i szeroko, aby móc otrzymać piłkę i dośrodkować w pole karne. Jednym z przykładów jest zmiana centrum gry, gdzie Barella wykonuje diagonalne długie podanie do DiMarco. Lewy obrońca Włoch obserwuje przed otrzymaniem podanie zachowanie bocznego obrońcy Albani, który decyduje się go spressować. Celem jest przyjęcie piłki w pierwszym kontakcie, które jednocześnie umożliwi minięcie rywala i pozwoli wejść z piłką w pole karne przeciwnika. 

W przypadku drugiego z bocznych obrońców jego rola jest inna niż tego pierwszego, ale również zawiera w sobie sporo elementów w atakowaniu. Zadaniem DiLorenzo jest skuteczne wyprowadzenie piłki do przodu z prawej strony, ale również częste wejście w „półprzestrzeń” w momencie zmiany centrum gry. Umożliwia to Włochowi na wprowadzenie piłki bliżej pola karnego, dośrodkowanie z głębi lub nawet oddanie strzału na bramkę. 

W podobnej sytuacji DiLORENZO znajduje się już bliżej pola karnego. Rozpoznaje moment na zmianę centrum gry i podłącza się do przodu. Ważny jest ruch Frattesiego do pola karnego, który powoduje obniżenie linii obrony w kierunku własnej bramki dając tym samym więcej przestrzeni dla DiLORENZO. Bliska asekuracja przestrzeni przed polem karnym przez Jorginho i Barellę umożliwia zdobycie bramki przez Włochów.

W przypadku środkowych obrońców większe usposobienie w atakowaniu ma Calafiori niż Bastoni. Ten drugi jest odpowiedzialny, za asekurację i ochronę przestrzeni w sytuacji, gdy Włosi stracą piłkę. Calafiori natomiast chętnie wprowadza w piłkę w przód i tworzy przewagę liczebną poprzez ruch bez piłki w sektorach bocznych czy to w „półprzestrzeni. W momencie, gdy Calafiori podejmuje ruch ofensywny, często jeden z pivotów (Barella lub Jorginho) asekurują jego strefę boiska. 

Calafiori obserwuje przed przyjęciem piłki, który przeciwnik może go pressować i gdzie będzie znajdował się wolna przestrzeń, w którą będzie mógł wprowadzić piłkę. 

Calafiori łamie pressing przeciwnika wprowadzając piłkę do środka. Dzięki temu skupia większą liczbę zawodników wokół siebie. W tym momencie świadomie zmienia położenie piłki i podaje do bocznego obrońcy DiLorenzo, który wykonał ruch ofensywny do środka. Warto również zwrócić uwagę na Frattesiego, który swoimi ruchami w pole karne tworzy więcej wolnej przestrzeni na skrzydle dla Chiesy. 

Włochy starają się utrzymać strukturę, w której w sektorze środkowym boiska będzie dwóch pivotów. Celem jest skupienie i wyciągnięcie przeciwnika, dzięki czemu pojawia się więcej przestrzeni między liniami rywala. Barella wymiennie z Jorginho schodzą niżej do rozegrania piłki, wówczas rolę pivota w sektorze środkowym może przejąć Pellegrini lub Frattesi. Włosi stosując grę na 3-iego w sektorze środkowym mijają linie rywala. Ważna jest w tym rola 9- Scamacci, który oferuje wsparcie i zgranie piłki do 3-iego zawodnika. Bardzo istotnymi elementami jest łamianie linii pomiędzy pivotami, aby podanie było skośne. Ruch po podaniu Pellegriniego umożliwia przyspieszenie akcji. 

Albania broniła się nisko blisko swojej bramki w systemie 1-4-4-2. Albańczycy nie pozostawiali Włochom dużo miejsca co musiało się wiązać z szybkim rozgrywaniem piłki przez obrońców tytułu. Bliskie odległości w bronieniu umożliwiają wzajemną asekurację i większą skuteczność w bronieniu. Z drugiej jednak strony w momencie, gdy Albania odbierała piłkę potrzebowała trochę czasu, aby wyjść z piłką w kierunku bramki przeciwnika, rozszerzyć swoje ustawienie. Dlatego Włosi nie chcieli do tego dopuścić i kilka razy w meczu udało się po stracie piłki natychmiast ją odebrać jeszcze blisko bramki przeciwnika. I tak właśnie po szybkich odbiorach Włochy stworzyły sobie dobre sytuacje, które mogły zakończyć się bramkę. W momencie straty piłki najbliższy zawodnicy wokół piłki intensywnie pressowali piłkę i odcinali dostępne podania piłki.

W sytuacji długiego podania do sektora bocznego Włochy przesuwały kilku zawodników, których zadaniem było z jednej strony oferowanie wsparcia w rozegraniu piłki, ale z drugiej umożliwiało szybki doskok w momencie straty piłki. 

Po przechwycie Włosi jak najszybciej kierowali akcję w kierunku bramki przeciwnika poprzez wykonanie podania prostopadłego do wbiegającego za linię obrony Frattesiego.

Podobna sytuacja miała miejsce, kiedy to Chiesa stracił piłkę w polu karnym przeciwnika. Natychmiastowy odbiór i celne podanie umożliwiło oddanie strzału na bramkę Albańczyków.